Kylar

* Ja pierdolełe, musiał mi się trafić kutas trzymający się na odległość. Jakby nie mogło być trochę łatwiej. Czas się pobawić chakrą.*

Powoli spierdalam, unikając kości (kochana nadludzka prędkość!), po czym staram się ukryć. Gdy mi się to uda, używam Magen: Narakumi no Jutsu, starając się go rozproszyć, i wtedy przyjebać z Fus Ro Daha (Daitoppa albo Renkuudan, jeśli umiem). Jeśli jakimś cudem uda mu się uniknąć (gościowi, ofc), to robię go w chuja, skacząc dookoła Mikazuki i w pewnym momencie tnąc.

Jaho

Robię lodową tarczę, która ma mnie obronić przed raitonem.
*Wkurwiające ma te maski... rozpierdolę je*
Wychodzę zza tarczy i tworzę wielką lodową zamieć.
Gdy jestem zasłaniany przez zamieć przyzywam śnieżnego tygrysa.
Na tygrysie zapierdalam rozwalić maskę wiatru.
W maskę błyskawice strzelam kilkoma senbonami.

Taaaaak, nie wiedziałeś o tym??
Ishi
*Ehh kurwa więcej tego nie miała, ale co to za dziwna rzecz w miejscu serca*
-No nie za dużo tego!!??
rzucam 4 shury z linkami 2 w lewo i 2 w prawo tak by objąć jak najwięcej kukieł i przeciwniczkę po czym uzywam Katon: Ryūka no Jutsu i klon robi to samo po czym ruszam z klonem na nią ja ją atakuje a klon czeka na okazje by jej wjebać chidori w to coś w miejscu serca

Ahani

Stoję na a z odpalonym SAGE MODE
Gdy kulka leci w moją stronę i jest już bardzo blisko, a ja przewidział jej tor lotu, tworzę rasengan-a i wyciagam rękę przed siebie aby kulka wpadla w skupisko chakry

Cain
Skąd on się tu wziął i dlaczego jest Konopianczykiem xD(czyli Caine i jego historia Skąd ja się tu wziąłem xD)
Wszystkie akcje przedstawione w spoilerze nie są fikcją. Ta historia miała miejsce, gdy wszyscy byli jeszcze małymi szczylami...

Spoiler:

- Uciekaj! - dobiegały skądś krzyki jakiejś kobiety
Płonący obraz wioski Tsuchigumo, łzy, które same cisną się do oczu zalewając
i tak już zamglony dymami płonących domów widok Mosaru.

Mosaru, głowa rodu, ojciec Caine'a i Misariyu teraz staje przed wyborem.
W głowie kotłowało mu się niemiłosiernie, dodatkowo te krzyki jego braci i sióstr,
którzy ewakuowali się z zawalających się budynków wcale nie pomagały mu w wyborze.

Jedna myśl, impuls, lekki przebłysk i Mosaru wiedział co musi zrobić.
Wracam! - pomyślał przelotnie
Nie zostawię swoich dzieci na pastwę losu, jeżeli czegoś nie zrobię, spłoną w tej
bezcelowej pożodze.
Odwrócił się na pięcie i pognał do walącego się ratusza i skarbca rodu.
Kolumny podtrzymujące strop paliły się żywo, kilka z nich już runęło, groźba zawalenia się
sporego gmachu była olbrzymia, ale ona jako głowa rodu musiał dawać przykład, pokazać,
że nawet w obliczu śmierci i ognia ludzie zdolni są do heroicznych czynów.

Wparował do ratusza, otworzywszy wcześniej drewniane, nagrzane drzwi kopniakiem,
dym i smród spalenizny gryzł jego zmysły. Bez zastanowienia wbiegł po schodach na górne
piętro, gdzie mieściły się budynki dla służby i przedstawicieli rodu.

Patrzył na tabliczki pozawieszane przed każdym z mieszkań i liczył cicho szepcząc
- jedna... druga... trzecia...
W końcu zatrzymał się przy tabliczce z numerem "14" - "Mieszkanie Państwa Mosaru i Kirenai"
Znów mocny kopniak, lecz te sfatygowane drzwi były lepiej przymocowane, niż stare sypiące
się już drzwi ratusza.
Powtórzył kopnięcia kilkakrotnie aż w końcu żelazne zawiasy drzwi puściły.
Ciężkie drewniane drzwi uderzyły z głośnym stukotem o podłogę, obraz płonącego mieszkania
i wszystkiego, co zbudował wysiłkiem i ciężka pracą znów zaczął wyciskać mu łzy z oczu.
Nie ma na to czasu! - zganił się w myślach Mosaru.

- Caine! Misariyu! - Krzyczał z całych sił, po czym nasłuchiwał uważnie.
Nic...
Jeszcze raz! Oni muszą żyć, MUSZĄ!
- CAINE! MISARIYU! Odpowiedzcie! Gdzie jesteście!? - krzyk przeszedł w gardłowy ryk
drażniąc tchawicę i gardło Mosaru, który i tak nie zamierzał się poddać.

Zabarykadowane ciężką komodą drzwi do łazienki były niemożliwe do sforsowania. Lecz to
jedyne miejsce, gdzie dzieci mogły w miarę bezpiecznie się ukryć.
Nagle do jego uszu doszedł głuchy stukot pukania w drzwi.
Zaczął nasłuchiwać uważniej, ale trzaski płonącego drewna skutecznie to uniemożliwiały
pomimo tego zlokalizował źródło dźwięku

- TAK! To z łazienki! - krzyknął jak obłąkany, który właśnie zobaczył światło dzienne
po kilkunastoletniej pracy w podziemiach.

- DOTON: DORYO DANGO! - zakrzyknął i złożył dłonie w odpowiednie pieczęci, uformował mały
odłamek skalny i rzucił nim w futrynę drzwi.
Drewniane drzwi ze wzmacnianą żelaznymi wiązaniami futryną ustąpiły sile jutsu Mosaru.
Futryna poszła w drzazgi.
Jedno silne kopnięcie i drzwi spadły z łoskotem. Ojciec bez namysłu wparował do środka

- Caine! Misariyu! Jak się cieszę!... - łzy napłynęły mu do oczu, wypowiedział to zdanie szlochając

Cichy głos Caine'a zdradził jego wyczerpanie i otumanienie dymem i popiołami
- Tato! przyszedłeś!
- Zawsze przyjdę! - powiedział wzruszony Mosaru już nie hamując już łez.
- Tato... Misariyu straciła przytomność, musimy stąd wyjść... - powiedział cienkim głosikiem Caine

Mosaru zareagował błyskawicznie, znany był w całym rodzie z dużej siły, objął ramionami
oboje swoich dzieci i wybiegł z palącego i zawalającego się coraz bardziej ratusza.
Nagle, gdy miał już wychodzić, spopielony strop runął wzniecając tumany kurzu i popiołu, blokując
tym jednocześnie jedyną drogę wyjścia.

- Przez Okno! Na górnym piętrze - Zakrzyknął któryś ze shinobi z Konohy, którzy przybyli na pomoc.
Po tych słowach bez zbędnego myślenia Mosaru wbiegł po schodach z powrotem i podszedł do okna.
Do ziemi dzieliło go dobre 12 metrów - taka wysokość nie pozwalała mu wyskoczyć trzymając
jednocześnie swoje dzieci.

W całym tym zamieszaniu usłyszał jedynie ciche słowa, ziemia zadrżała, a przed nim rozpościerały
się szerokie schody z ziemi, wytworzone jedną z technik Doton'u.
Mosaru uśmiechnął się mimowolnie i zbiegł po schodach tym samym ratując życie swoich dzieci.
Shinobi uśmiechnął się również widząc szczere łzy szczęścia ojca, po chwili jednak pobiegł
ratować innych.

Pożar podłożony przez sabotażystów z Kirigakure strawił wszystkie budynki rodu. Ocaleni
schronili się w wiosce Konohagakure, gdzie obiecano im pomoc i wyżywienie.
- Dzisiaj dzień narady. - Powiedział ze wzruszeniem Mosaru do swojego 70-letniego ojca
- Spokojnie chłopcze, są na tym świecie jeszcze ludzie, których interesuje los słabszych.
Powiedział starzec.
Po której rozmowie o tym co zaszło ze swoim ojcem, obaj mężczyźni udali się do starego magazynu,
który tymczasowo był ośrodkiem ocalonych z pożaru.

Wszyscy rozsiedli się już wygodnie i tylko czekali na przybycie głowy rodu.
Mosaru zajął należne mu miejsce na głównym placu i chwilę przygotowując się zaczął obrady.
- A więc Wioska Liścia nie może nas dłużej utrzymywać ze względu na rosnące niezadowolnie w wiosce. -
powiedział beznamiętnie Mosaru
Szepty w sali zdradziły obawę reszty braci.
Chcąc uspokoić tłum Mosaru uderzył otwartą pięścią o zimną drewnianą posadzkę głównego placu.
Gwar ustał.
- Jak już wcześniej mówiliśmy, trzeba będzie wykonać rytuał, to nasza jedyna nadzieja...
Tłum siedział teraz z szeroko otworzonymi ustami, wgapiając się z przerażeniem w wodza.
- To niemoralne! Nie robiono tego od przeszło tysiącleci! To ostateczna metoda!... - odezwał się jeden z przybyłych
- Tak... ale to jest wyjątkowa sytuacja. - odpowiedział zimno Mosaru
- Ale... ale... kto będzie nosicielem. - Zapytał drżącym głosem jeden z przedstawcieli.
Mosaru opuścił głowę.
Inny z przedstawicieli dodał.
- Według tradycji nosicielem musi być pierworodny syn wodza wioski...
Reszta ludzi zamarła w śmiertelnym milczeniu patrząc się z litością na Mosaru
Nikt jednak nie zobaczył łez w jego oczach, które jednak sam szybko odgonił
Podniósł głowę stanowczo i odpowiedział jednym tchnieniem.
- Tak... to będzie Caine, mój syn.
Przełknął z trudem narastającą gulę w gardle i dodał po chwili do skupionego na jego osobie ludu
- Odprawimy rytuał dzisiejszej nocy, dla nas wszystkich to bolesne, ale To może okazać się jedyną drogą ratunku...
mówił coraz bardziej drżącym głosem, w końcu nie wytrzymał, wstał i wyszedł ze "sali obrad", a tłum jedynie wodził za nim
wzrokiem jak grupa bezmózgich zombie, którym nagle zaproponowano dar rozumu.

Starzec, ojciec Mosaru już czekał na zewnątrz.
- To jedyne wyjście... - przemówił po chwili
Mosaru odwrócił się do niego.
- To jest złe... to niewiarygodne... nie wybaczę sobie tego... - mówił ledwo hamując łzy ojciec Caine'a
- Ale to nadal jedyny dobry wybór, zło w tym wypadku jest uzasadnione... wracaj do domu, prześpij się
i pobądź z dziećmi, a gdy nadejdzie czas weź ze sobą Caine'a i przyprowadź go do świątyni, ja zajmę się resztą.
Starzec wszedł do sali obrad, aby Mosaru mógł pobyć chwilę sam ze sobą, po chwili skierował się w stronę domu.

Caine i Misariyu już smacznie chrapali w lokum otrzymanym od Konohy. Mosaru ułożył się obok nich i objął ję.
- Kocham was... - wyszeptał i zasnął.

W nocy zbudził Caine'a, który przeciągając się bezrozumnie patrzył na ojca w bezgłośnym "O co chodzi, tato?"
- Chodź synu, tej nocy przysłużysz się całemu rodowi. - powiedział cicho, ukrywając ból.
12-letni chłopiec uśmiechnął się wesoło na myśl o pomocy rodowi.
- Mogę pomóc nam wszystkim? SUPER! - żwawo ubrał się i dołączył do ojca, który wychodził z domu.
Obaj poszli w milczeniu w stronę świątyni. Caine przyglądał się ojcu, lecz nic z niego nie wyczytał, po chwili dał sobie spokój i uśmiechał się sam do siebie na myśl o pomocy rodowi.

Ciemność rozświetlana jedynie przez blade, czerwone światło lampek w świątyni otaczała 12 kapłanów i stojącego przy drzwiach Ojca Mosaru. Po chwili drzwi wpuściły do świątyni światło księżyca, by znów się zamknąć i pozwolić wkroczyć ciemności.
Mosaru zauważył wyrysowane na środku symbole i zabitego cielaka, z którego jeszcze żywo sączyła się krew. Był to dość makabryczny obraz.
Caine tylko spojrzał przelotnie na ojca i powiedział cicho
- Tato... a co my będziemy robić?
Mosaru spuścił głowę i pozwolił ostatnim resztkom nadziei na jakikolwiek ratunek odpłynąć, nawet jakiś meteor, który mógłby uderzyć w świątynię
zmieniłby oblicze sytuacji.
Podniósł lekko szarpiącego się syna i zszedł z nim powoli po schodach. Ustawił go w środku koła z wyrysowanymi symbolami i smutnie kiwnął głową
do kapłanów.
- Tato?... Tato co się dzieje?
Mosaru szybko wyskoczył z kręgu, pozostawiając tam Caine'a. Kapłani błyskawicznie zamknęli barierę wkoło kręgu runicznego. Zanim Caine zdążył
się zorientować był już uwięziony. Próbował wybiec poza okrąg do swojego oddalającego się z opuszczoną głową ojca, ciemność skrywała wyraz twarzy Mosaru
- TATO! - zakrzyknął smutnie Caine
- TATO, nie zostawiaj mnie!! - Krzyczał zdzierając sobie boleśnie gardło.
Nagle jednak coś przeszyło go jakby jakaś błyskawica przebiegająca wzdłuż kręgosłupa, stał sparaliżowany, słuchając modłów kapłanów.
Twarz skamieniała w bezgłośnym krzyku, szeroko otworzonych oczu. Jakaś nieznana siła odwróciła go w kierunku środka koła.
- Nie zabijajcie mnie... - wyszeptał jeszcze niedosłyszalnie chłopiec.
Ziemia w środku koła zamieniła się w metaliczną, połyskującą materię. Bariera zamieniła się w obraz jaskini, wszystko wewnątrz płonęło.
Nie mógł już zobaczyć kapłanów i swojego ojca, słyszał tylko fanatyczne głosy modlitw.
Dostrzegł jakiś kształt w oddali, który coraz bardziej się do niego zbliżał, aż podszedł pokonując mgłę do niego na odległość kilku metrów.
To była kobieta, chociaż w niczym nie przypominała człowieka. Dostrzegalne piersi i kształt poszczególnych części ciała - na podstawie tego można było zdefiniować płeć. Na twarzy jednak nosiła maskę, drewnianą, twardą surową maskę, z wyciętymi wcięciami na oczy. jej ciało pokryte było metaliczną substancją, która przypominała czarny metal. Była jednocześnie piękna i przerażająca. W końcu szumiącą ciszę przerwał jej melodyjny, hipnotyzujący głos.
- Zgubiłeś się chłopcze?
Caine'a zamurowało, nie mógł się poruszyć, gardło miał zaciśnięte jakby ktoś go dusił.
- Ja... ja...
Istota rozejrzała się dokoła.
- Jestem tutaj, bo ktoś tego chciał... Wy tego chcieliście... zwróciła się do ściany w jaskini...
Po jej głosie można było poznać, że jest rozbawiona i rozgniewana na raz. Pośród śmiechów powiedziała:
- Wy... śmiertelne kundle, których dusze będą wiecznie płonąć, za to co robicie... Ha ha ha...
Nagle czyjś głos przemówił, nie wiadomo skąd.
- Diablico, ofiarujemy Ci tego oto pierworodnego syna naszego, przyjmij go i spraw by dojrzał w Twoich objęciach.
Diablica ryknęła paranoicznym śmiechem
- Oddajecie mi dziecko!?
Caine stał nadal jak słup soli, wpatrując się w istotę.
Diablica po chwili odwrociła do niego twarz.
- Chłopcze, przykro mi, ale będę musiała pokazać Ci ból, który rządzi tym światem...
W jej głosie dało rozpoznać się nutkę gniewu pośród rozbawienia
- Twoja dusza będzie należeć do mnie... Zabawię się z nią w piekielnych odmętach.
- Ja... ja... - Caine nie mógł wydobyć z siebie żadnego słowa, nagle powietrze stało się niezwykle duszące.
Głos ze ściany rozbrzmiał ponownie:
- Podaj nam tylko swoje imię, diablico!
Ta prychnęła śmiechem i bez zastanawiania się podała, to czego chcieli i podeszła z maską na twarzy zwróconą w stronę chłopca.
- Shakhael...
Teraz patrzyła na niego swoimi świdrującymi, pobłyskującymi złowieszczo, czarnymi oczami.
Caine dostrzegał ją teraz bardziej dokładnie, miała kruczoczarne długie włosy, nie miała jednego zapachu, pachniała wszystkimi znanymi jemu zapachami, nie mógł
tego określić. Jej ciało pokryte czarnymi płytami emanowało złem, czarne dymy, które ją otaczały kąsały skórę Caine'a jak stado wściekłych os.
- Jesteś mój... - przemówiła, a jej maska zaczeła się powoli zsuwać z jej twarzy.
Wyraz twarzy Caine'a pokazywał niebywałe przerażenie chłopca, oczy szeroko otworzone jak spodki, usta w przerażeniu, łzy kapały mu z podbródka na surową ziemię jaskini
- Czym Ty jesteś... - wyjąkał nadal sparaliżowany.
- Jestem wszystkim... jestem... zmianą... - Powiedziała chrapliwym głosem kobieta i założyła mu powoli maskę.
Nagle poczuł ukłucie w piersi, na wysokości serca, przez założoną maskę, przez szpary wycięte, specjalnie by coś widzieć ujrzał jak istota gryzie go w klatkę piersiową.
po chwili wypowiedziała szepczącym, złowieszczym głosem
- Teraz jesteś mój...
I ryknęła obłędnym śmiechem.

- FUUJIN! KARYOKI O DAMA! Jutsu piekielnych sideł! PIECZĘTOWANIE! - usłyszał Caine głos ze ściany, lecz już mdlał, odpływał w krainę ciemności
wiedział, że nic go nie uratuje, słyszał tylko paranoiczny śmiech diabła i... odszedł... zobaczył siebie z perspektywy innej osoby, jakby stał obok. Osoba ta patrzyła na niego i mówiła powoli i spokojnie:
- To uczyni Cię silnym. Tym pokonasz wszystkie swe lęki, bądźmy... stańmy się... - reszty nie usłyszał, odpłynął

- Rytuał zakończony. - oznajmił jeden z kapłanów
Zapłakana twarz Mosaru zaczęła tulić blade, nieprzytomne ciało syna, na jego klatce piersiowej widział dziwne diaboliczne znaki i bliznę jakby ugryzienie. I gwiazdę, pentagram.
- Dlaczego to musiało stać się właśnie nam? Dlaczego? - mówił zdruzgotany ojciec przeklętego dziecka.
Ojciec Mosaru przemówił po chwili:
- Caine jest silny, przeżyje... musi przeżyć.
Ciężkie łzy kapały na drewnianą posadzkę z cichymi uderzeniami
- Dziecko! Usłysz mnie!... - mówił paranoicznie.
Przełknął ciężko ślinę i zawył dziko, jak ojciec po utracie ukochanego dziecka.
Nagle dosłyszał cichy głos syna:
- Tato? gdzie jesteśmy?
Mosaru uśmiechnął się bladym, lecz szczerym, bolesnym uśmiechem
- W domu, dziecko... w domu.

All rights reserved by Kemi(dopisek redaktora naczelnego, Mistrza Gry Werox'a I Pięknego)

MG pozwolił na posiadanie mocy demona, wszystkie skargi proszę kontaktować z nim... xD

Mijały dni i tygodnie, a biedny Caine rozmyślał…
*Co to było… Boję się…*
Za każdym razem, kiedy nasz bohater pomyślał o demonie w sobie robiło mu się nie dobrze… Przez 3 lata jego klan prosperował świetnie, mieli pieniądze, jedzenie, picie, jednym słowem żyli jak królowie. Jedyne co było im w głowie to pieniądze, nic poza tym. Niestety demon w ciele Caine'a stał się coraz bardziej natrętny. Na każdym kroku próbował go kontrolować i nie dawał za wygraną… Biedny chłopak, nie mógł już dłużej tego wytrzymać… Nie dość, że był nieziemsko wkurwiony na demona to na dodatek samo patrzenie na członków klanu sprawiało, że mało co a nie wyrzygał resztek obiadu… I nieważne czy był to jego ojciec czy jakaś daleka krewna. Nazwa klanu wzbierała w nim najgorsze uczucia… Wtedy podjął jedyną i słuszną, tak wtedy myślał, decyzję. Postanowił odejść z wioski, żeby zarobić pieniądze oraz nauczyć się panować nad swoją mocą. Poprzysiągł wtedy, że rozpierdoli klan i odbuduje go. Wiedział, że to może być trudne, ale jak sam stwierdził: -Jestem kurwa inteligentny i sobie poradzę. Wyruszył w podróż… W podróż fizyczną, a zarazem metafizyczną. Wyruszył w poszukiwaniu wiedzy, umiejętności i własnego ja…
Był przy bramie, gdy pojawił się przy nim jakiś nieznajomy. Młody się wystraszył, że to ktoś z klanu… Demon wyczuł strach i już chciał przejąć kontrolę. Wtedy nieznajomy położył rękę na głowie młodzieńca. Demon momentalnie się uspokoił. Młodzieniec jeszcze wtedy nie wiedział, że mężczyzna to przyszły Hokage… Zszokowany Caine nie wiedział co powiedzieć tylko patrzył na mężczyznę… Mężczyzna stał i patrzył za bramę, nie zaszczycił chłopca nawet spojrzeniem…
-Nie bój się chłopcze. Twój klan jest złym nasieniem… Ty, pozwolę sobie rzec, jesteś odmieńcem… Nie pasujesz do klanu, jesteś nazbyt miły, sympatyczny i altruistyczny… Niestety jest w tobie demon… Nie wiem czy go kiedykolwiek okiełznasz, ale wiec jedno. Jeśli będziesz potrzebował jakiejś pomocy, zwróć się do mnie. Możliwe, że nikt cię nie skojarzy, wtedy pytaj o Werox’a…
Mężczyzna spojrzał na chłopca i się uśmiechnął… Caine odwzajemnił uśmiech… Chciał coś powiedzieć, ale w momencie, gdy zamrugał mężczyzna zniknął… Zniknął tak jak znika wydmuchiwane powietrze zimą, momentalnie i niewiadomo dokąd…
Bohater poczuł się szczęśliwy… Wiedział, że jak będzie chciał wrócić to ktoś mu pomoże… I tak oto nasz bohater wyruszył w swoją wędrówkę…
Gdy tylko młodzieniec wyszedł z wioski w jego klanie stało się coś złego, jednym słowem moc opuściła klan. Wszyscy zaczęli tracić pieniądze w niesamowitym tempie. Jedzenie i pice znikało równie szybko co pieniądze. Klan Tsuchigumo zaczął rabować innych ludzi, gwałcić i mordować… Po paru tygodniach, gdy owe uczynki nasiliły się na taką skalę, że wiele ludzi zgłaszało się o pomoc do Hokage… Wtedy wioska podjęła decyzję, żeby jeden członek rady przemówił im do rozsądku. Pewna osoba z rady zgłosiła się do wykonania zadania i wyruszyła na spotkanie z głową klanu Tsuchigumo. Osobą, która wyruszyła był Werox, Hokage powiedział mu, że ma spróbować rozwiązać polubownie sprawę, ale jeśli… Gdy chciał dokończyć jego wychowanek mu przerwał powiedział, że wie co należy zrobić… 3 Hokage świetnie rozumiał młodego Werox’a… Sam za młody był tak samo inteligentny i widział co należy zrobić dla dobra wioski… Spotkanie przebiegło spokojnie. Pan Mosaru, był bardzo zdenerwowany podczas spotkania. Rzucał obelgami jak tak można traktować szanowany ród Tsuchigumo. Kazał wyrzucić Werox’a ze swojego domu, jednak ten zniknął równie szybko co się pojawił… Tego samego dnia przyszły Hokage podjął decyzję… Poszedł do, osoby odpowiedzialnej za siły specjalne ANBU, Danzou Shimury.
„Szefuncio” po wysłuchaniu opowieści, wiedział jak szybko i po cichu zlikwidować klan Tsuchigumo. Wieczorem wysłał pięciu swoich najlepszych ludzi do „wyczyszczenia”, jak sam stwierdził: „Tych nic nie wartych kupek gówna.”. I w ten sposób wielki ród Tsuchigumo został unicestwiony w jeden dzień. Dzień ten został nazwany przez Werox’a Krwawą Nocą Upadłych Demonów. Nikt nie widział dlaczego, ludzie myśleli, że chodzi o to że owy klan zachowywał się jak opętany. On jeden wiedział dlaczego należało tak nazwać ten dzień… On jeden.
W miesiąc po tym incydencie wszyscy zapomnieli o owym klanie… Ludzie żyli w spokoju i szczęśliwie… I tak jest do czasów obecnych.
Ale.. Nasza historia na tym się nie kończy… Co działo się z naszym bohaterem przez ten czas?
On, moi drodzy wędrował… Tułał się po świecie, żeby móc wrócić po prawie trzech latach…
Przez 1 miesiąc wędrował bez celu. Demon mu się naprzykrzał, a gdy spał kopulowali razem, to był sen, ale jakże realistyczny… Pewnej nocy nie miał tego perwersyjnego snu, za to widział demona jak kontaktuje się z kimś. Nie widział co zrobić i próbował to wymazać. Następnego ranku gdy się obudził poczuł się „mądrzejszy”. Zauważył na polu jakiegoś kucającego człowieka, któremu było widać pół dupy. Pomyślał wtedy: „Podnieś portki śmierdzący gnojku!”. Mężczyzna podniósł głowę, spojrzał we wszystkie strony, ze strachem podniósł spodnie i uciekł. Bohater nie wiedział co się dzieje, w głowie usłyszał: „Jakim cudem, możesz kontrolować moją moc?! Ty mały gnojku!!” Mimo, że demon był na Caine'a wkurzony wytłumaczył mu co to za moc. Caine najpierw wypróbował to na przypadkowych dziewczynach mówiąc: „Rozbieraj się, albo rozsadzę ci mózg od zewnątrz!”. Naoglądał się sporo nagich ciał, ale postanowił spoważnieć i skontaktować się z kimś kto powiedział, że mu zawsze pomoże…
Werox siedział w swoim fotelu w domu i rozmyślał nad tym co by sobie zrobić na śniadania, gdy w głowie usłyszał:
-Pan Werox? Czy Pan mnie słyszy?
-Woooo… Co jest grane?!
-Udało się!! Skontaktowałem się z panem za pomocą mocy demona! Nie wiem jak mi się udało je posiąść, ale teraz mogę z Panem rozmawiać…
-Niesamowite… To ty jesteś tym dzieciakiem co miesiąc temu uciekł? Caine, prawda?
-Tak, tak! Chciałbym o coś Pana prosić…
-Oczywiście, ale najpierw muszę ci coś powiedzieć…
-Co takiego?
-Twój klan został usunięty… Niestety nie chciał się poddać dobrowolnie… Twoja rodzina… Nikt nie przeżył…
-Jakoś to mnie nie rusza… – powiedział Caine, myśląc jednocześnie: „Ciekawe czy to ja się zmieniłem, czy to demon tak na mnie działa? Zresztą co by nie było zrobili coś czego im nie wybaczę… Zresztą to już jest nie ważne… Oni nie żyją, a ja mam się świetnie…”
-Rozumiem…Wiedziałem, że jesteś inny…
-Powiedzmy… Nieważne… Mam prośbę… Czy wie Pan w jaki sposób mogę okiełznać tego demona? Może mi Pan pomóc?
-Demoniczne Pakty, to bardzo potężne techniki… Nie da się nad nimi w pełni kontrolować, ba, czasami traci się kontrole na zawszę… Na szczęście można w pewnym stopniu okiełznać ich moce, także nie będą mogły wyssać twojej duszy do końca… Zaraz, zaraz… Minął miesiąc odkąd cię nie ma… Demon posiadł jakąś 1/10 twoją duszy… Nie jest tak źle… Zanim się nauczysz techniki będzie to jakieś 4/10… Czyli jednym słowem będziesz miał większa kontrolę, jednakże nie jest to łatwa moc, także nawet wtedy możesz stracić kontrolę, na szczęście tylko na jakiś czas… Jego moc będzie się nasilać cały czas… Będziesz musiał uważać…
-Lepszy cyc, niż nic, jak to mówią… Nieprawdaż?
-Hahaha. Oj tak, oj tak. Pomogę Ci. Skontaktuj się ze mną jutro o 7.
-Tak jest!
I tak o to nasz bohater zaczął morderczy trening z swoim nowym Sen-sei Werox’em
Przez 3 lata Caine nauczył się więcej niż przez całe życie. Jego treningi z dnia na dzień były coraz bardziej mordercze. Trenował i zwiedzał. Zna świetnie geografię całego globu. Jego treningi składały się z pompek, biegów i innych monotonnych ćwiczeń… poznawał też techniki, które nie za bardzo lubił, ponieważ wolał walkę w zwarciu…
Caine nauczył się całego Dotona. Poznał 2 żywioł Suitona i nauczył się Bakushi shouha oraz Mizu Bunshin no Jutsu. Jest wyspecjalizowany w walce Taijutsu. Jest szybki i silny. Jego techniki Ninjutsu są bardzo słabe, nawet chujowe… Najbardziej wyspecjalizował się w tworzeniu pancerza ziemi, a reszta wychodzi jako tako… Potrafi: Konoha Reppuu, Sennen Goroshi, Konoha senpuu, Dynamic Estry, Konoha Dai senpuu, Konoha Shoufuu, Konoha Gouriki Senpuu, Konoha Kage Buyou, Konoha DaiSenkou, Tsuuten Kyaku, Hayabusa Otoshi, Hando Ouda, Seishun furu pawaa.
Wiele tych technik, oparł na walce włócznią i je połączył.
Gdy wpada w szał bitewny i demon przejmuje nad nim kontrolę ma coś w rodzaju 8 bram. Są one nieco słabsze, ale Caine staje się szybszy i silniejszy…
Po 3 latach bohater postanawia wrócić… Gdy wraca widzi walki jakiś kolesi…
*Co to za ludzie? Co się dzieje w tej zasranej wiosce?*
W tym samym momencie obok niego pojawia się Werox.
-Long time not see… Caine…

Jaho
Używasz dwóch mieczy na raz i twój lód z 1 miecza, wzmocniony ziemią z 2 miecza cudem zatrzymuje wiatr. Ty sam zamrażasz ziemie pod sobą. Nie możesz się ruszać… Przeciwniczka zaczyna robić jakieś pieczęcie… Tym razem masz przejebane. Leci w twoją stronę ogromny słup ognia.

Ishi
Rzuciłeś razem z klonem linkami. Spaliliście wszystkie kukły, tak wam się wydawało. Zaatakowałeś przeciwniczkę, a klon wyczekał momentu i zaatakował kukłę w miejsce serca. Myślałeś, że macie już spokój jednak kukła znikła jak klon. Masz zonka rozglądasz się dookoła i w ostatnim momencie robisz unik przed jakimś żelaznym prętem. Przeciwniczka widocznie podmienił się z kukłami i teraz na ciebie naciera. Kobieta jest bardzo szybko robisz uniki, ale nie masz okazji do ataku… Nadmiar złego klon nie może zaatakować, bo sam ma problemy z jakimś metalowym krokodylem ziejącym ogniem…

Kylar
Zrobiłeś klony, które zaczęły walczyć z olbrzymami. Zaatakowałeś kolesia. Chiałeś zrobić mega combos, ale po pierwszej technice koleś się rozpadł na części… Jego płaszcz poleciał 10 metrów dalej. Dookoła Ciebie leżą części ciała. Myślisz: „Fajnie pokonałem cwela…”
I w tym momencie wszystkie części ciała oprócz głowy, która prawdopodobnie jest w płaszczu, pełzną w twoją stronę. Twoje klony nie dają rady z olbrzymami…

PS. Podpowiedź: Jak zabija się zombi? No właśnie…

Ahani
Kulka wpadła w skupisko chabry rasengana…
-Tyy…. Mmmaaa-łłłłyyyy… gggggnojku… Cooooo… tyyyyyy… sssssoobie… wwwwwwyyyyyobrażasz…!
Jebnąłeś w ziemie rasem. Patrzysz się na miejsce swojego ataku jest dziura, a po przeciwniku nic nie zostało. Masz już odejść gdy przed sobą widzisz fioletową papkę(Jak Muk z Pokemon’ów xD).
-Tego już za wiele…
Fioletowa papka toczy się na Ciebie, wyczuwasz morderczy instynkt galaretki xD

Ostatnio edytowany przez Werox (2012-07-21 21:19:12)

Kylar

* To pełznie. Dziwne. Coś musi to kontrolować, a że tu nie ma głowy... jest w płaszczu. Jestem genialny... a nie, czekaj. *

Staram się uniknąć poruszających się kończyn przeciwnika i podbiegam do płaszcza. Nakłuwam go wakizashi, później butuję z glana, a na końcu uderzam najmocniejszym Katonem jakiego znam (Dai Endan bodaj).
Rozglądam się dookoła, patrząc czy to coś dało.

Ahani


wyłączam saga,
-zjem Cie:D

Zamieniam się w ogień  i idę w stronę kupy

wchodzę w nią i tworzę potężny wybuch ognia

-hmmmm, nie taki zły.... xD